Klappen incasseren, bijna knock-out gaan, opnieuw rechtveren en jezelf overtreffen. Zo kan je best het spannende verhaal omschrijven dat achter het nieuwe album “I Was A Witness” van Malford Milligan & The Southern Aces zit. Wie denkt dat het moeilijk zou zijn om hun topper uit 2018, “Live Will Humble You”, album van het jaar in de Euro Americana Charts, te evenaren, laat staan te overtreffen, slaat de bal mis. Malford en zijn band of friends, The Southern Aces, boksen een plaat in elkaar die recht naar het hart gaat, en diep. Als er al iemand het wijze gezegde” Turn your pain into art” op zich mag gekleefd krijgen, zijn het Malford Milligan en zijn gezellen wel.

Boezemvrienden Malford Milligan en Jack Hustinx lijken bijna op een wolk te drijven na het grote succes dat ze kennen met “Live Will Humble You”. Het album zelf scoort hoge toppen en live, of het nu club, theater of festival optredens zijn, overal staat hen een daverend applaus te wachten. Ook op TV doet de band act de présence in programma’s als “Beau” en “Veronica Inside”, waar voetbalanalist en groot muziekliefhebber Johan Derksen hen uitnodigt en meeneemt in de theatervoorstelling “The Sound of The Blues & Americana”.

En toen kwam Corona en valt de muziekwereld stil. Malford zit door de lockdown vast in Nederland, 8000 km ver van zijn vrouw en familie in Austin-Texas en kan enkel met lede ogen toezien hoe Corona als een vuurtje rond gaat in zijn thuisland en ook slachtoffers maakt onder zijn vrienden en familieleden. Bovendien doet de politiek van Trump en diens ophitsende taal tegen minderheden op een dikwijls onderliggende racistische toon, zijn hart nog meer bloeden. De ketel loopt helemaal over tijdens de uit de hand lopende Black Lives Matter betogingen en de bestorming van Capitol Hill in Washington. Als zwarte albino ervaart Malford meer dan eens zelf hoe kwetsend en beledigend deze vernederingen aankomen.

Nooit gaf hij een kik, maar op een keer barst de bom en moet de frustratie eruit en klopt zelfs een vredelievend man als Malford Milligan al eens boos op tafel. Zo opent het album ook, op de vurige southern rock tonen van de title track “I Was A Witness ”, een nummer vol afkeer over onderdrukking en racisme, dat de heerlijke stem Malford Milligan, maar liefst acht keer winnaar van de Best Vocalist onderscheiding bij de Austin Music Awards, dik in de verf zet. Het nummer wordt verder voortgejaagd door de zwierige Hammond tonen van Roel Spanjers, de roestige slidegitaar groove van Eric Van Dijsseldonck en de stuwende ritmesectie van drummer Fokke de Jong en bassist Roelof Klijn. De puntjes op de i zet co-writer en producer Jack Hustinx met aanvullend akoestisch gitaarwerk en een krachtige samenzang in het slotrefrein. Moet er nog zand zijn? Wat een knaller, die zeker live, de zaal uit zijn voegen zal laten barsten.

Maar rancune is Malford Milligan vreemd. Des te mooier klinkt hierna dan ook de oproep tot liefde in een trage, soulvolle bewerking van wijlen Stephen Bruton’s song “This Old World (needs love)”, passend gevolgd door een ontroerende smeekbede voor tederheid in het droevige, maar vergevingsgezinde “Take A Knee”. “A piece of me is dying, every day”, zingt een teleurgestelde Malford, terwijl eenvoudig wat respect voor elkaar wonderen zou kunnen verrichten.

Hartenbreker van het album is echter het trage, smart- en soulvolle “It Hurts Too Bad”, met diep klagende backing vocals, die je nog meer naar de keel grijpen in deze trieste getuigenis over de vandaag nog steeds aanhoudende, vierhonderd jaar onderdrukking. Malford wordt er helemaal triest van in de moedeloze pianoballade “I Am So Tired”. Niet voor lang echter, want “Until The Rain”, een nummer van JW Roy en Connor James Thuotte, spoelt alle miserie weg met een sublieme, vijfstemmig harmonisch gezongen southern soul ballad, waarin zangeres Sheree Smith, die we al kennen van bij de Shiner Twins, niet onopgemerkt blijft.

Heerlijke meerstemmige zangpartijen doorkruisen heel het album, zo ook in de al gereleasde single “Freedom Ain’t Free”, over die blonde haatzaaiende gek, die het ooit tot president schopte, maar niets dan tweedracht zaaide. Zwarten weten na een jarenlange strijd wel beter en daarom klinkt de trage gospeltune “I Am Worried”, met een schitterende tweede stem van Jack, een meeslepende accordeon van Roel Spanjers en een Dijsseldonck die de knapste gitaarsolo van de plaat uit zijn mouw schudt, terecht nog meer bezorgd. Maar wat klinkt er mooier dan een soulvolle countrywals om je ziel te ontroeren? “ Ain’t No News As Bad News” gaat door merg en been met de aangrijpende zang van Malford en de tedere, organisch klinkende instrumentatie van akoestische gitaar en piano en de sobere, uitgelezen elektrische gitaaropvulsels van Eric.

Als “I Was A Witness” één ding uitstraalt dan is het hoop en liefde. Het afsluitende nummer “Wake Up” is hier getuige van met de woorden “It’s not as bad as it seems” en “We can give each other more”. De bal ligt echter in ons kamp en daarom is “I Was A Witness” zo een buitengewoon album. Het is een spiegel die we ons regelmatig moeten voorhouden om bij de les te blijven, een diepgaande muzikale smeekbede voor liefde en respect. Love is all we need and all we need is love.

Yvo Zels